หนูน้อยลีน่ากับการผจญภัยในอาณาจักรใต้ดิน

หนูน้อยลีน่ากับการผจญภัยในอาณาจักรใต้ดิน

ณ หมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใกล้กับป่าลึกลับแห่งหนึ่ง มีเด็กหญิงตัวน้อยที่ชื่อว่า “ลีน่า” ลีน่าเป็นเด็กที่มีความอยากรู้อยากเห็นมาก และเธอมักจะมีเพื่อนคู่ใจเป็นแมวดำชื่อว่า “วิสเกอร์ส” ทั้งสองมักจะออกสำรวจหมู่บ้านและป่ารอบๆ อย่างสนุกสนาน แม้ว่าแม่ของลีน่าจะเตือนเธอเสมอว่าอย่าออกไปไกลเกินไปโดยลำพัง แต่ความอยากรู้อยากเห็นของลีน่ามักจะนำพาเธอไปยังที่ใหม่ๆ เสมอ

วันหนึ่ง ขณะที่ลีน่ากำลังเล่นอยู่ใกล้บ่อน้ำเก่าแก่ที่ชายป่าหมู่บ้าน เธอสังเกตเห็นพื้นดินใต้ฝ่าเท้าสั่นเล็กน้อยและเสียงหึ่งๆ ที่ดังมาจากก้นบ่อ วิสเกอร์สส่งเสียงขู่เบาๆ แต่ลีน่ากลับมองลงไปในบ่อด้วยความตื่นเต้น เธอผูกเชือกที่แข็งแรงไว้กับด้ามบ่อและเริ่มไต่ลงไป โดยมีวิสเกอร์สตามไปด้วย

เมื่อพวกเขาลงไปถึงก้นบ่อ ลีน่าก็พบกับทางเดินลับที่นำไปสู่โลกใต้ดินที่ไม่เคยมีใครรู้จัก กำแพงอุโมงค์ถูกประดับด้วยผลึกเรืองแสงที่ส่องแสงน่าพิศวง ทั้งสองเดินตามทางเดินที่สว่างเพียงเล็กน้อยไปเรื่อยๆ แต่ไม่นานนัก พวกเขาก็พบกับสัตว์ตัวหนึ่งที่ชื่อว่า “มิสเตอร์แกรนด์” ซึ่งเป็นหมาป่าใต้ดินที่สามารถพูดได้

มิสเตอร์แกรนด์เป็นหมาป่าที่มีขนสีน้ำตาลเข้มคล้ายกับสีของดินใต้ดิน ดวงตาของเขาส่องแสงสีเหลืองและมีท่าทางเจ้าเล่ห์ เขาอ้างตัวว่าเป็นผู้เฝ้าอาณาจักรใต้ดินนี้ และบอกลีน่าว่าเธอได้เข้ามาในเขตต้องห้าม “ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเด็กน้อยอย่างเจ้า แต่ข้าจะช่วยพาเจ้าออกไปได้ ถ้าเจ้าเชื่อฟังข้า” มิสเตอร์แกรนด์พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ

ลีน่ารู้สึกไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ด้วยความที่เธอไม่รู้ทางและรู้สึกกังวล เธอจึงตัดสินใจเชื่อมิสเตอร์แกรนด์ วิสเกอร์สที่เดินตามหลังลีน่าเริ่มแสดงอาการไม่พอใจ โดยมีเสียงฟ่อเบาๆ แต่ลีน่าไม่ทันสังเกตเพราะเธอกำลังจดจ่ออยู่กับการฟังคำแนะนำของมิสเตอร์แกรนด์

มิสเตอร์แกรนด์พาลีน่าและวิสเกอร์สไปยังทางเดินแคบๆ ที่เต็มไปด้วยเงามืด เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้เชื่อว่า “อย่าหันกลับมานะลีน่า ทางนี้ปลอดภัยที่สุดสำหรับเจ้า” แต่ในความเป็นจริง เขากำลังพยายามนำลีน่าไปติดกับดักในส่วนที่อันตรายที่สุดของอาณาจักร

เมื่อพวกเขาไปถึงห้องขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนเป็นทางตัน มิสเตอร์แกรนด์ก็หันมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่จริงใจและพูดว่า “เจ้าได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ลีน่า เจ้าคงไม่รู้สินะว่าอาณาจักรนี้มีขุมทรัพย์ซ่อนอยู่ ข้าจะบอกที่ซ่อนของขุมทรัพย์ให้เจ้าถ้าเจ้าทำตามคำสั่งข้า ขุมทรัพย์นี้อาจจะทำให้เจ้าและครอบครัวของเจ้าไม่ต้องลำบากอีกต่อไป เจ้าต้องการมันไหม?”

ลีน่ารู้สึกสงสัยและลังเล แต่คำพูดของมิสเตอร์แกรนด์ก็ดูมีเหตุผล เขาพยายามล่อลวงเธอด้วยความโลภและความอยากได้ “ถ้าเจ้ายอมเชื่อฟังข้า ข้าจะนำทางเจ้าไปที่ขุมทรัพย์นั้นเอง” ลีน่าเริ่มคิดถึงสิ่งที่เธออาจจะได้รับจากการตามคำแนะนำของมิสเตอร์แกรนด์

แต่วิสเกอร์สที่ไวต่อสัญชาตญาณของสัตว์ รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ มันวิ่งไปกัดชายเสื้อของลีน่าและพยายามดึงเธอออกจากห้องนั้น ลีน่าหยุดคิดและสังเกตเห็นว่าทางเดินที่มิสเตอร์แกรนด์นำเธอมาเต็มไปด้วยกับดักที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอเริ่มสงสัยในตัวมิสเตอร์แกรนด์และตัดสินใจฟังวิสเกอร์ส

“ข้าไม่ต้องการขุมทรัพย์ ข้าต้องการกลับบ้าน” ลีน่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง มิสเตอร์แกรนด์ที่รู้ว่าล่อลวงเธอไม่สำเร็จ เปลี่ยนท่าทีทันที เขาหัวเราะเยาะและเผยความจริงว่าเขาต้องการใช้เธอในการค้นหาขุมทรัพย์ที่เขาหาไม่เจอ และจะทิ้งเธอไว้เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ

หลังจากที่ลีน่าเริ่มสงสัยในเจตนาของมิสเตอร์แกรนด์ เธอตัดสินใจวางแผนหนีออกจากสถานการณ์อันตรายนี้ ด้วยความรู้สึกที่ค่อยๆ เปลี่ยนจากความหวาดกลัวไปสู่ความตั้งใจแน่วแน่ ลีน่าคิดถึงวิธีการหลบหนีในขณะที่แกล้งทำเป็นเชื่อฟังหมาป่าที่ชั่วร้ายนี้

“ข้าจะทำตามที่เจ้าบอก” ลีน่ากล่าวเสียงเบา พลางหลบสายตาที่วาวโรจน์ของมิสเตอร์แกรนด์ “แต่ข้าอยากจะขอน้ำสักหน่อย ข้ารู้สึกกระหายน้ำมาก” เธอพยายามดึงความสนใจของเขาไปยังเรื่องอื่นเพื่อหาช่องทางหลบหนี มิสเตอร์แกรนด์พยักหน้าและหันไปที่มุมห้องเพื่อหาน้ำให้ลีน่า

ขณะที่มิสเตอร์แกรนด์กำลังหาน้ำ ลีน่าจับตาดูทางออกอื่นๆ ในห้องนี้ เธอสังเกตเห็นรอยแตกร้าวในกำแพงที่อาจนำไปสู่อุโมงค์อื่น แม้จะเป็นรอยเล็กๆ แต่ด้วยความสามารถในการปีนป่ายของวิสเกอร์ส มันอาจจะช่วยเปิดทางให้เธอหนีได้

เมื่อมิสเตอร์แกรนด์กลับมาพร้อมน้ำในจอกไม้ ลีน่าก็พยายามทำตัวนิ่งสงบและดื่มน้ำช้าๆ ขณะที่เธอคิดแผนการต่อไป วิสเกอร์สที่เฝ้าดูความเคลื่อนไหวของมิสเตอร์แกรนด์อยู่ไม่ห่าง เข้าใจสถานการณ์และเริ่มหาทางเปิดรอยแตกร้าวนั้น เธอเอามือลูบวิสเกอร์สเพื่อให้มันเข้าใจว่าต้องทำอะไร

ลีน่าเอามือลูบคอของวิสเกอร์สขณะที่แกล้งพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของมิสเตอร์แกรนด์เกี่ยวกับขุมทรัพย์ที่ซ่อนอยู่ เธอจ้องมองที่รอยแตกในกำแพงอย่างลับๆ วิสเกอร์สเริ่มค่อยๆ ขูดกำแพงด้วยกรงเล็บของมันโดยไม่ให้มิสเตอร์แกรนด์สังเกตเห็น

ทันทีที่รอยแตกร้าวเริ่มกว้างพอที่จะเป็นช่องทางหนี ลีน่าก็รู้ว่าต้องลงมือทันที เธอหันไปหามิสเตอร์แกรนด์และกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ก่อนที่เราจะไปหาขุมทรัพย์ ข้าต้องการเวลาเตรียมตัวหน่อย ข้ารู้สึกไม่สบายใจเลยที่จะออกไปทันที”

มิสเตอร์แกรนด์หัวเราะในลำคอพลางมองไปที่ลีน่า “เจ้าไม่ต้องกังวลอะไร ข้าอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าปลอดภัยแน่นอน”

แต่ในวินาทีนั้นเอง ลีน่าก็ใช้แรงทั้งหมดพุ่งไปที่กำแพงร้าวที่วิสเกอร์สขูดจนเปิดออก เธอพยายามเบียดตัวผ่านช่องเล็กๆ นั้น ขณะที่วิสเกอร์สวิ่งตามมา มิสเตอร์แกรนด์ตกตะลึงชั่วขณะ แต่เมื่อเขารู้ว่าลีน่ากำลังหลบหนี เขาก็ส่งเสียงคำรามดังลั่น

“เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก!” มิสเตอร์แกรนด์คำรามด้วยความโกรธ พลางวิ่งตามลีน่าไปในอุโมงค์ที่คับแคบ

ลีน่าและวิสเกอร์สวิ่งสุดกำลังผ่านอุโมงค์ที่แคบและมืดสลัว พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ของมิสเตอร์แกรนด์ที่ไล่ตามมาไม่ห่าง ลีน่ารู้ว่าหากเธอหยุดเพียงเสี้ยววินาที มิสเตอร์แกรนด์จะจับเธอได้แน่ เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่หอบเหนื่อยของวิสเกอร์สที่วิ่งข้างๆ เธอ มันเป็นเพื่อนที่เธอไว้วางใจที่สุดในตอนนี้

ขณะที่พวกเขาวิ่งไปตามอุโมงค์ ลีน่าก็สังเกตเห็นทางแยกหลายทาง เธอต้องเลือกทางใดทางหนึ่งอย่างรวดเร็วโดยไม่มีเวลาไตร่ตรอง เธอเลือกทางที่ดูปลอดภัยที่สุดและรีบวิ่งเข้าไป แต่ทันใดนั้นอุโมงค์นั้นกลับเริ่มแคบลงเรื่อยๆ จนเธอต้องคลานและดันตัวผ่านช่องเล็กๆ มิสเตอร์แกรนด์เริ่มไล่ตามเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

แต่โชคเข้าข้างลีน่า ในขณะที่เธอกำลังคิดว่าทางตันใกล้เข้ามา เธอก็สังเกตเห็นแสงสว่างบางๆ ที่ปลายอุโมงค์ เธอรู้ว่านี่คือโอกาสที่จะหนีรอด วิสเกอร์สเริ่มส่งเสียงเบาๆ เพื่อให้เธอเร่งมือ

เมื่อพวกเขามาถึงปลายอุโมงค์ ลีน่าพบว่าแสงสว่างนั้นมาจากรูเล็กๆ ที่พอจะให้เธอปีนออกไปได้ เธอใช้แรงทั้งหมดในการขุดดินและหินออกจากทาง จนในที่สุดเธอก็สามารถดันตัวผ่านรูเล็กๆ นั้นไปได้ วิสเกอร์สรีบตามออกมาในทันที

ทันทีที่พวกเขาพ้นออกมาจากอุโมงค์ ลีน่าพบว่าพวกเขาอยู่ที่ขอบผาของหุบเหวที่ลึกและอันตราย แต่ขณะเดียวกันก็เป็นทางรอดเดียวของพวกเขา มิสเตอร์แกรนด์ตามมาและพยายามยื่นกรงเล็บเพื่อจับตัวลีน่า แต่เธอใช้วิสัยทัศน์ของเธอในการค้นหาทางลงจากผานี้อย่างปลอดภัย

เธอจับเถาวัลย์ที่ห้อยลงมาจากผาและเริ่มไต่ลงไปอย่างระมัดระวัง มิสเตอร์แกรนด์ยังคงตามมาไม่หยุด แต่ด้วยความที่เถาวัลย์ลื่นและห้อยลงจากผาสูง ทำให้หมาป่าใต้ดินที่หนักและไม่คล่องแคล่วอย่างลีน่าต้องพลาดเสียหลัก

เมื่อเขาเสียการทรงตัว มิสเตอร์แกรนด์ก็ลื่นลงไปในหุบเหว ลีน่ามองลงไปเห็นเขาตกลงไปจนเสียงหายไปในความลึก เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เธอรู้ว่ายังไม่ปลอดภัยจนกว่าจะออกจากหุบเขานี้ได้

เธอและวิสเกอร์สพยายามไต่ลงจนถึงก้นเหวและพบกับทางเดินแคบๆ ที่นำไปสู่ป่าใกล้กับหมู่บ้านของเธอ ลีน่าและวิสเกอร์สรีบเดินตามทางนั้นโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีกเลย เมื่อพวกเขาเห็นแสงแดดลอดผ่านต้นไม้ใหญ่ของป่า ลีน่าก็รู้ว่าเธอและวิสเกอร์สปลอดภัยแล้ว

• แท็ก:
• นิทาน
• ผจญภัย
• เด็ก