นิทานเรื่อง ผึ้งผู้สร้างฝันกับแมลงปอผู้โบยบินอย่างเสรี

นิทานเรื่อง ผึ้งผู้สร้างฝันกับแมลงปอผู้โบยบินอย่างเสรี

ในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีสันสดใส มีผึ้งตัวหนึ่งที่ขยันขันแข็งอยู่เสมอ มันมีความฝันที่จะสร้างรังผึ้งที่ใหญ่และสวยที่สุดในทุ่งหญ้า มันทำงานเก็บน้ำหวานจากดอกไม้ทุกวัน และทุกครั้งที่ผึ้งกลับไปที่รัง มันจะนำเอาน้ำหวานที่เก็บได้ไปสร้างเป็นรังใหม่ที่มั่นคงและสวยงาม

ใกล้ๆ กับที่ผึ้งอาศัยอยู่ มีแมลงปอที่ชอบโบยบินไปในท้องฟ้า แมลงปอไม่เคยอยู่กับที่ มันใช้เวลาส่วนใหญ่ในการสำรวจโลกกว้าง มันบินไปที่ทุ่งดอกไม้หนึ่ง จากนั้นก็โบยบินต่อไปยังแม่น้ำ และที่อื่นๆ มันสนุกกับการได้เห็นสถานที่ใหม่ๆ โดยไม่ต้องผูกมัดตัวเองไว้ที่ใด

วันหนึ่ง ขณะที่แมลงปอบินผ่านไปใกล้รังของผึ้ง มันเห็นผึ้งกำลังทำงานเก็บน้ำหวานอย่างขยันขันแข็ง แมลงปอจึงพูดกับผึ้งว่า “เจ้าผึ้ง ทำไมเจ้าถึงทำงานหนักขนาดนั้น? ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าต้องใช้เวลาทั้งวันสร้างรังและเก็บน้ำหวาน ข้าใช้ชีวิตโดยไม่ต้องผูกมัดกับสิ่งใด ข้าบินไปที่ไหนก็ได้อย่างอิสระ ทำไมเจ้าไม่ลองออกมาบินกับข้าบ้างล่ะ?”

ผึ้งยิ้มและตอบว่า “ข้ารักการสร้างรังและการเก็บน้ำหวาน มันเป็นความสุขของข้าที่ได้เห็นรังที่ข้าสร้างขึ้นค่อยๆ เติบโตขึ้นทุกวัน ข้าชอบความมั่นคงที่ข้าได้รับจากการทำงานหนัก”

แมลงปอฟังแล้วสงสัย “แต่เจ้าไม่อยากเห็นโลกกว้างเหมือนข้าบ้างหรือ? ข้าบินไปทุกที่ เห็นสิ่งใหม่ๆ ทุกวัน มันน่าตื่นเต้นมาก เจ้ากำลังพลาดโอกาสเหล่านี้อยู่!”

ผึ้งตอบกลับอย่างใจเย็นว่า “การบินและสำรวจโลกเป็นสิ่งที่งดงาม ข้าไม่ปฏิเสธ แต่ข้าก็ชอบที่จะสร้างสิ่งที่มีค่าและมั่นคงเช่นกัน รังที่ข้าสร้างขึ้นเป็นสิ่งที่แสดงถึงความพยายามของข้า และมันให้ความปลอดภัยแก่ข้าในวันที่ฝนตกหรือวันที่ลมพัดแรง”

แมลงปอนิ่งคิด มันไม่เคยคิดถึงเรื่องการสร้างสิ่งที่มั่นคงมาก่อน เพราะมันมักจะอยู่กับปัจจุบัน แต่ก็ยังเชื่อมั่นว่าการใช้ชีวิตแบบเสรีก็มีความสำคัญ

วันหนึ่ง ฝนตกหนักท่วมทุ่งดอกไม้ แมลงปอที่ไม่มีที่หลบซ่อนต้องเผชิญกับลมแรงและฝนที่ตกลงมาไม่หยุด ในขณะที่ผึ้งกลับมาอยู่ในรังที่มั่นคงของมัน ผึ้งมองออกไปนอกหน้าต่างรังและเห็นแมลงปอกำลังดิ้นรนเพื่อหาที่พักพิง

ผึ้งรู้สึกเห็นใจ จึงบินออกไปเชิญแมลงปอเข้ามาหลบฝนในรังของมัน “เข้ามาเถอะ ข้าจะช่วยเจ้าหลบฝนในคืนนี้” ผึ้งพูดด้วยรอยยิ้ม

แมลงปอขอบคุณผึ้งอย่างจริงใจ และเมื่อฝนหยุดตก มันจึงกล่าวว่า “ข้าได้เรียนรู้แล้วว่าทั้งการใช้ชีวิตอย่างเสรีและการสร้างสิ่งมั่นคงต่างก็มีคุณค่าในแบบของมัน ข้าชื่นชมในความขยันของเจ้า และข้าจะไม่ประมาทเรื่องความมั่นคงอีกต่อไป”

ผึ้งยิ้มและตอบว่า “ทุกคนมีเส้นทางของตัวเอง สิ่งที่สำคัญคือการหาความสุขในสิ่งที่เราทำและเรียนรู้จากกันและกัน”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: ความมั่นคงและความอิสระต่างมีคุณค่าในแบบของตน การหาสมดุลระหว่างการสร้างสิ่งที่ยั่งยืนและการใช้ชีวิตอย่างเสรีเป็นสิ่งที่ทำให้เราเติบโตทั้งในด้านความคิดและจิตใจ

• แท็ก:
• นิทาน
• นิทานเด็ก
• นิทานไทย
• นิทานก่อนนอน